غواصی برای بسیاری از مردم جالب است. حرکت آزادانه زیر آب و ماجراجویی بسیار شگفت انگیز به نظر می رسد. تانک های غواصی اغلب با هوای فشرده پر می شوند. هوا تقریباً 20 درصد اکسیژن و 80 درصد نیتروژن دارد. مشکل اساسی هنگام غواصی در عمق دریا ایجاد می شود.
گاز نیتروژن در فشار بالا در خون حل می شود. هنگامی که غواصان به اعماق دریا می روند، استنشاق طولانی مدت نیتروژن می تواند باعث ایجاد احساس سرخوشی شود که به آن نارکوز نیتروژن می گویند. علائم آن مشابه حالت مستی است و شامل کاهش تمرکز، مشکل در حرکات فیزیکی و از دست دادن کنترل غواصی می باشد. نارکوز نیتروژن در سطوح شدید می تواند منجر به بیهوشی شود.
اگر غواصان به سرعت به سطح آب برگردند، با کاهش سریع فشار مواجه خواهند شد. نیتروژن محلول به سرعت از خون آزاد شده و حباب های گاز تشکیل می شوند. این بیماری به نام «The Bends» یا «بیماری ناشی از کاهش ناگهانی فشار» شناخته می شود که می تواند برای غواصان به شدت خطرناک باشد.
در اواسط دهه 1920، جوئل هنری هیلدبراند هلیوم را به عنوان جایگزینی برای نیتروژن در مخازن غواصی معرفی کرد. هلیوم حلالیت کمی در خون دارد. این ماده بسیار سبک تر از نیتروژن است و بسیار سریعتر از خون آزاد می شود و خطر ابتلا به «بیماری ناشی از کاهش ناگهانی فشار» را کاهش می دهد. هلیوم یک گاز بی اثر بوده و برای تنفس بی خطر است. از آنجایی که هلیوم سمی نیست، می توان آن را برای مدت طولانی بدون آسیب دیدن بافت بدن تنفس کرد. غلظت هلیوم در تانک غواصی بستگی به عمقی دارد که غواصان قصد رفتن به آن را دارند.